Andrzej był nie tylko prawdziwą legendą naszego Wydziału, ale przede wszystkim oddanym ojcem, wspaniałym kolegą, wyjątkowym, pod każdym względem, współpracownikiem i istnym człowiekiem renesansu. Nie było rzeczy, której naprawy by się nie podjął oraz tematu, na który nie miałby swojego zdania.  Nie ma chyba w naszej społeczności osoby, która nie miałaby radosnych wspomnień związanych z jego osobą ani takiej, która choć raz nie korzystała z jego pomocy, którą z kolei świadczył chętnie i bezinteresownie. Żegnamy człowieka, który poświęcił Wydziałowi cztery dekady swojego barwnego życia. Trudno sobie wyobrazić to miejsce bez jego osoby, ale wierzę, że Andrzej chciałby abyśmy wspominali go nie z żalem, a z uśmiechem. Do zobaczenia przyjacielu.Michał Broniarz, kolega z sekcji